Nadien echter, namelijk toen hij tussen 2006 en 2010 als Principal conductor aan het Chicago Symphony Orchestra was verbonden, ontstond er een duidelijke toenadering tussen beide meesters. In hetzelfde hoofdstuk als dat waarin Chicago ter sprake wordt gebracht, komt ook Haitinks liaison met het Boston Symphony Orchestra ter tafel, met welk ensemble hij niet alleen voor de eerste (en waarschijnlijk laatste) maal Bach’s Matthaus Passion uitvoerde (een verslag van dit belangrijke evenement treft u hier aan) maar ook een werk, of althans de verkorte concertversie daarvan, dat hij al evenmin in Amsterdam of elders dirigeerde: Debussy’s Le martyre de Saint Sébastien. Dergelijke feiten, maar ook de omstandigheid dat Haitink Bergs Wozzeck tot op de vierkante millimeter heeft bestudeerd met het oog op een uiteindelijk niet gerealiseerde productie in het Londense Royal Opera House Covent Garden - waaraan uiteraard tevens een hoofdstuk is gewijd, evenals aan Haitinks leiderschap van de Glyndebourne Festival Opera (misschien wel zijn meest gelukkige tijd) - werpen een intrigerend en minder bekend licht op de oriëntatie van iemand wiens naam te vaak en vooral te eenzijdig met Bruckner en Mahler wordt geassocieerd. Waar nog bij komt, dat deze gespreksstof nog eens extra doet beseffen hoe betreurenswaardig het is dat het nooit is gelukt de gerijpte Haitink in ons land voor operaproducties uit te nodigen. Want zoveel is onomstotelijk duidelijk: van de nog levende symfonische dirigenten van zijn generatie is Haitink zonder twijfel een van de meest gepokte en gemazzelde opera-interpreten. In deze interviewbundel wordt daar diep op ingegaan, niet in de laatste plaats waar het gaat over de zowel positieve als negatieve ervaringen met diverse regisseurs. Geen L’enfant van Ravel Bij alle dankbaarheid voor wat er wel onder Haitink tot stand is gekomen, zijn er dus ook duidelijk gemiste kansen. Niet alleen op operagebied. Zo merkt Nelissen in het hoofdstuk over de plaatopnames met het Concertgebouworkest op dat erg jammer is dat een live- opname van Bergs Drei Orchesterstücke – misschien wel, en zeker qua sfeer en expressionistische mentaliteit, de beste ooit! – geen vervolg heeft gekregen in de studio. Want Haitinks affiniteit met Berg en Schönberg is opvallend groot. Net zoals met de Franse muziek, getuige bijvoorbeeld Ravels exquise opera L’enfant et les sortilèges, een werk dat tijdens Haitinks Amsterdamse periode meer dan eens bij het Concertge-bouworkest op de lessenaars stond, maar waarvan het helaas nooit tot een fonografische vastlegging is gekomen. Met experimenten had Haitink echter niet bijster veel op. Zo heeft Philips bij de tweede opname van Mahlers Eerste symfonie met de gedachte gespeeld – een van de feiten die voor mij volstrekt nieuw was – ook het door de componist uit de oerversie van dit werk stammende en later verworpen Blumine te incorporeren, maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan.